Samorzecznictwo to działalność polegająca na tym, że osoba, która zmaga się z jakimś problemem dotykającym też innych ludzi (np. niepełnosprawnością), wypowiada się o nim publicznie, by przybliżyć je społeczeństwu.

Samorzecznictwo jest mówieniem o swoich potrzebach, problemach, marzeniach, specyfice, postulatach we własnym imieniu – nie ustami rodziców, terapeutów, specjalistów i rzeczników, których spojrzenie na autyzm nie zawsze pokrywa się z naszym. Przez całe lata osobom autystycznym odbierano prawo do mówienia i występowania we własnym imieniu – co więcej, odbierano też prawa podstawowe, aż po główne prawa człowieka. (Źródło)

Chcemy przeciwdziałać biernym postawom, które mają destruktywny wpływ na jakość życia osób z niepełnosprawnościami i ich rodzin. Obserwujemy też potrzebę wsparcia opiekunów w zakresie organizacji samopomocy i samorzecznictwa oraz w zdobyciu wiedzy, narzędzi i poczucia sprawstwa. (Źródło)

Celem naszego projektu jest zwiększenie współpracy mniejszości narodowych, etnicznych i migrantów z przedstawicielami samorządów, a także poprawienie jakości samorzecznictwa organizacji mniejszościowych. (Źródło)

Samorzecznictwo (ang. self-advocacy) – ruch obywatelski osób niepełnosprawnych z zaburzeniami rozwoju, niepełnosprawnością intelektualną i innymi, propagujący prawo osób niepełnosprawnych do pełnego decydowania o swoim życiu, wypowiadaniu się we własnym imieniu oraz posiadaniu takich samych praw, jak osoby pełnosprawne. (Źródło)

por. samorzecznik, samorzeczniczka, samorzeczniczy