Niektórzy ludzie, najczęściej w środowisku publicystycznym i urbanistycznym, styropianozą nazywają z dezaprobatą tendencję do nadmiernego, nieprzemyślanego i nieestetycznego ocieplania budynków za pomocą styropianu.

Miasto moje, a w nim... Pasteloza, Styropianoza, Deweloperoza. Ceglane fasady inwestor zakrył grubą warstwą styropianu, którą pociągnął na żółty, musztardowy i zielony (elementy w tym ostatnim kolorze później wprawdzie przemalował, ale nie zmienia to faktu, że zabytek najzwyczajniej zniszczył). (Źródło)

Ziemia i cement były emanacją Nowej Huty, jej kośćcem i mięśniami. Teraz emanacją Huty jest styropian. Ma przykryć to kłopotliwe socrealistyczne dziedzictwo, skoro nie można się go pozbyć, wymazać z mapy jedną mniej lub bardziej kolegialną decyzją podjętą w ciemnym, wygłuszonym pokoju, w oparach papierosowego dymu, tak jak zdecydowano o rozpoczęciu budowy i przekazano ją na kartce papieru robotnikom z entuzjastycznym hasłem „Budujcie, towarzysze!”. Styropian ociepla mury tak grube, że ocieplenia nie potrzebują, ale przede wszystkim wyrównuje i przykrywa. Nowej Hucie nie grozi już atak atomowy, zagraża jej styropianoza, przed którą nie można się schować do jednego z licznych schronów. (Źródło)

Drewniane, wertykalne podziały balkonów, podłużne balustrady – to nadaje budynkowi pewnego rytmu, a sama bryła lekko wznosi się ku górze. Czyste piękno nieskażone styropianozą (zapewne tylko dlatego, że to miejsce opuszczone, obecnie stoi puste). (Źródło)