Prekariuszem nazywa się człowieka, którego sytuacja życiowa jest niestabilna z powodu braku stałej pracy i zabezpieczenia socjalnego.

Podobnie, jak na „barkach proletariatu” spoczywał los produkcji kapitalistycznej w okresie intensywnego rozwoju przemysłu, tak dzisiaj większa część pracy wykonywana jest przez prekariuszy – ludzi pozbawionych gwarancji zatrudnienia, niepewnych swojej przyszłości, zatrudnionych na legendarnych „umowach śmieciowych” i minimalnych stawkach godzinowych, targanych przez frustrację oraz gniew. (Źródło)

Mówi się dużo o prekariuszach, o ich buncie, niepokojach i złości. Wszystko to w aspekcie ekonomicznym, czyli umów śmieciowych, które nie pozwalają czegokolwiek w życiu zaplanować. (Źródło)

Standing nazywa prekariuszami ludzi pozbawionych zabezpieczeń socjalnych i nadziei na stałe zatrudnienie, niepewnych pracy, dochodu, ale też bez poczucia przynależności do społeczności zawodowej opartej na stałych normach i praktykach oraz bez szansy na długofalowy rozwój i planowanie, zmuszonych do życia teraźniejszością. (Źródło)