Niektórzy ludzie, zwłaszcza młodzi, patopracą nazywają pogardliwie pracę wykonywaną zarobkowo, która nie przynosi im satysfakcji, nie daje poczucia stabilizacji i jest słabo wynagradzana. O patopracy mówi się szczególnie wtedy, gdy pracodawca wykorzystuje pracowników, nie przestrzega ich praw i nadmiernie obciąża ich obowiązkami.

(…) Z zasady nie stajemy po stronie słabszego, tylko silniejszego. Pracownik jest zawsze słabszy od pracodawcy. Nawet w stosunku, w którym pracodawca to nie jest wielkie korpo, które może dosłownie zniszczyć. Czasem mały restaurator niszczy bardziej. Jedyne, co możesz zrobić, to odejść z pracy i to jest najczęstsza rada, jaką się dostaje, gdy się ma patopracę. Ale czasem trudno znaleźć kolejną pracę, która nie będzie pato. (Źródło)

Cichy bunt pracowników gastronomii w Toruniu. "Dość harówy za 14 zł/h". Koniec z patopracą? (Źródło)

Młodzi mają dość patopracy jak w latach 90. "14-godzinne zmiany, głodowe stawki, kary za byle co" (Źródło)

Na poziomie prawa w patopracę wpisane są naruszenia zasad, często niedostrzegalne – w imię reguły, że cel uświęca środki. To są tysiące mikrodyskryminacji, uprzedzeń, nierównych traktowań, czyli naruszeń, które sprawiają, że człowiek nie czuje się dobrze i nie może w pełni rozwijać potencjału. (Źródło)