Oburzem niektórzy nazywają potocznie (najczęściej ironicznie lub prześmiewczo) wyrażane przez kogoś oburzenie, niezadowolenie, zazwyczaj oceniając je jako nieuzasadnione lub przesadne. Słowo zwykle wartościujące negatywnie.

Wow, ależ fala oburzu i heheszków przetoczyła się dziś przez internet. No bo przecież chłop podpisał umowę, a teraz domaga się więcej pieniędzy. (Źródło)

Uważam, że w Polsce jest w ogóle nadmiar oburzu. Oburzu na wszystko. Obojętnie, co by się nie stało czy czego by ktoś nie powiedział, to się jakaś strona zawsze oburzy. [...] To jest kraj, w którym jest mi strasznie wesoło, od kiedy postanowiłem się nie oburzać ani nie śledzić oburzów. (Źródło)

Kobiety się wyzwalają, o seksie zaczynamy rozmawiać publicznie wbrew oburzowi rozmaitych dziadersów i wtedy, właśnie wtedy warto sięgnąć po książkę, która spokojnie, rzeczowo, bez wartościowania, demonizowania czy piętnowania opowie o tym, co dzieje się w naszych głowach, a co przekładamy na sypialnię. (Źródło)

No i na pewno idea, że należałoby zwiększyć progresję, bo tak jest słusznie i sprawiedliwie, spotkałaby się z powszechnym oburzem. (Źródło)

Tradycyjne okołoświąteczne rozkminy pod wpływem rozmów z bliskimi, wpisów znajomych i nieznajomych w internetach. I kiedy w różnych (na szczęście głównie dalszych) kręgach przewijają się różne oburze pt. “No jak tak można?!”, ja się twardo trzymam swego. (Źródło)

M. lm. oburze, D. lm. oburzów