Humanistyczny, np. ślub, pogrzeb, to świecka, odrzucająca religijne treści i obrządki ceremonia o nieformalnym charakterze, mająca indywidualny, niekonwencjonalny przebieg i formę oraz stawiająca w centrum człowieka, jego osobiste potrzeby i wartości. Słowo używane najczęściej przez ateistów, ludzi odrzucających zinstytucjonalizowaną wiarę, a także przez osoby np. LGBT+, którym uwarunkowania prawne nie pozwalają na zawarcie tradycyjnego ślubu.

Zdecydowaliśmy się na ślub humanistyczny, ponieważ pragnęliśmy alternatywy dla ślubu kościelnego, którego absolutnie nie chcieliśmy brać, bo nie jesteśmy wierzący […]. Była to też okazja do wyrażenia siebie, podkreślenia doniosłości tego faktu, że razem chcemy iść przez życie i okazja do świętowania razem z naszymi przyjaciółmi. […] Ślubu […] udzielała tu po prostu dwójka przyjaciół - w ślubach humanistycznych jest to możliwe. Moją znajomą jest Katarzyna, która - ze względu na swoje krasomówcze zdolności - często proszona jest o przeprowadzenie ceremonii. (Źródło)

OSOBISTA CEREMONIA, CZYLI ŚLUB HUMANISTYCZNY. TO IDEALNE ROZWIĄZANIE, JEŚLI NATRAFILIŚCIE NA TAKIE PRZESZKODY W TRAKCIE PLANOWANIA WESELA: PROBLEMY Z USC, BARIERA MIĘDZYNARODOWA, PRZESZKODY RELIGIJNE, PRZESZKODY PRAWNE. Ślub humanistyczny to dowolność miejsca i dowolność terminu. To pełna elastyczność scenariusza ślubu. Poza przysięgami, wymianą obrączek i podpisem aktu może zawierać on opowieść o Waszym związku, Waszych wartościach i pasjach oraz cytaty o miłości. Przeżyjcie ślub rodem z amerykańskich filmów! (Źródło)

Pogrzeby humanistyczne, czyli całkowicie świecka ceremonia pochowania zmarłego, były domeną okresu PRL-u, kiedy państwo promowało niereligijną oprawę rytuałów przejścia, w tym śmierci. Dziś odżegnuje się niesławne skojarzenia, nawiązując do wzorców zachodnich. […] w europejskich krajach Zachodu od kilku lat tendencja do organizowania pogrzebów humanistycznych przybiera na sile. Zjawisko to obserwuje się także w Szkocji, gdzie w tym roku uroczystości świeckie zyskały moc cywilno-prawną. (Źródło)

Opowieść jest stałym elementem każdej ceremonii humanistycznej. W przypadku humanistycznego powitania dziecka w rodzinie opowieść ta dotyczy historii rodziny, w której pociecha będzie się wychowywać. Przybliżam zebranym gościom podobieństwa między rodziną a nowo narodzonym dzieckiem oraz dzielę się z zebranymi nadzieją, jaką opiekunowie wiążą z jego przyszłością. (Źródło)

[…] ceremonie humanistyczne, jak sama nazwa wskazuje, opierają się na człowieku, na jego naturze i wartościach. Są one odpowiedzią na ludzką potrzebę celebracji ważnych, doniosłych i przełomowych momentów życia w osobistej, nieszablonowej formie odpowiadającej indywidualnym preferencjom i gustom. A zatem będąc dostosowane do danej osoby, rodziny, czy sytuacji stwarzają one niezapomnianą, wyjątkową i stosowną atmosferę celebracji ważnych wydarzeń życiowych. (Źródło)