Czarną turystyką (a także dark tourismem, ciemną turystyką lub mroczną turystyką) określa się podróżowanie do miejsc związanych z cierpieniem, śmiercią, tragediami i wszelkimi wydarzeniami budzącymi grozę. Obiektem czarnej turystyki są m.in. miejsca katastrof, tortur, zamachów czy zbrodni, a także cmentarze i więzienia. Wyrażenie używane głównie w publicystyce, nierzadko w kontekstach wskazujących na wątpliwe etycznie pobudki skłaniające ludzi do tego typu podróży (wówczas wartościujące negatywnie).

Łotewskie więzienie Karosta w miejscowości Lipawa służyło najpierw jako nazistowski, a później sowiecki areszt. Mimo, że w tym miejscu wiele osób zostało zabitych strzałem w tył głowy, dziś to cel czarnej turystyki. Atrakcją jest spanie w więzieniu i bycie traktowanym jak osadzony. (Źródło)

Informacje o zgonach są ściśle kontrolowane szczególnie w przypadku celebrytów, aby zapobiec złej reputacji i tzw. czarnej turystyce ze strony osób, które chcą zatrzymać się w hotelu lub nawet pokoju, w którym zmarła słynna gwiazda. (Źródło)

Czarna turystyka stała się popularna, ponieważ „kiedy należy się do społeczeństwa, które jest w zasadzie stabilne i wpada się w ustaloną rutynę, podróżowanie do takich miejsc pozwala w pewnym sensie poczuć się żywym” (…). W ostatnich latach te ponure miejsca coraz bardziej przyciągają podróżnych, a w miarę przyspieszania skutków zmian klimatycznych i rozwijania się globalnych konfliktów, takich jak te na Ukrainie i w Izraelu, rośnie liczba takich miejsc do odwiedzenia. (Źródło)

Państwowa Agencja ds. Zarządzania Strefą Wykluczenia może i dba o bezpieczne składowanie odpadów radioaktywnych, ale zamiast zająć się restauracją Czarnobyla, Prypeci i rozsianych po rejonie iwankowskim wsi, nadzoruje tzw. czarną turystykę. Wpakowawszy się w marszrutkę, możemy cyknąć sobie selfie przy stacji Duga, przespacerować się skrajem Czerwonego Lasu albo nakarmić watahy bezpańskich psów koczujące koło słynnego diabelskiego młyna. (Źródło)