Ludzie interesujący się zjawiskami kulturowymi i społecznymi mianem cancel culture (także: kultury unieważniania, kultury ostracyzmu) określają zjawisko społecznego ostracyzmu wobec osób publicznych, które łamią normy uznawane przez daną społeczność. Objawem cancel culture może być na przykład nieemitowanie w radiu utworów muzyka oskarżonego o przemoc seksualną albo znanego z rasistowskich poglądów.

Ruch cancel culture ma tyle zwolenników, co przeciwników, gdyż słuszne ideały wykorzystuje nieraz do realizacji określonych celów politycznych. W rękach użytkowników mediów społecznościowych stał się narzędziem do usuwania niewygodnych postaci bądź dzieł z przestrzeni publicznej. A wszystko to w imię wyrównywania krzywd i dopuszczania do głosu grup wykluczonych. (Źródło)

– Nienawidzę cancel culture – zadeklarowała Helena Bonham Carter. – To wszystko stało się dość histeryczne i zaczęło przypominać polowanie na czarownice – dodała. (Źródło)

Cancel culture. Czuj się unieważniony
W stalinowskiej Rosji tych, którzy popadli w niełaskę, wstecznie usuwano z oficjalnych fotografii. Nowa odmiana bojkotu – cancelowanie, czyli sieciowe unieważnianie osób o nieakceptowanych przez określoną grupę poglądach, to nie tylko ciekawostka z social mediów. Także w Polsce są osoby, które doznały różnych form represji za swoje wypowiedzi i przekonania. (Źródło)