1. Prekariatem nazywa się grupę społeczną, której sytuacja życiowa jest niestabilna z powodu deregulacji rynku pracy.

Wydaje się, że warunki zatrudnienia prekariatu dobrze oddaje spopularyzowany w polskiej publicystyce termin zatrudnienia na „umowę śmieciową” – niska stawka godzinowa, brak prawa do zwolnienia lekarskiego i płatnego urlopu, brak wypłaty na okres wypowiedzenia, brak ściśle określonych godzin pracy – którego efektem zwykle jest absurdalna liczba niepłatnych nadgodzin, brak świadczeń socjalnych i ubezpieczenia zdrowotnego, marne szanse na emeryturę inną niż ta, którą opisać można jako „głodowa” – o ile lubicie mocne określenia z prasy codziennej. (Źródło)

Elita salariatu, czyli ludzi normalnie zatrudnionych, zarabia coraz więcej. A prekariat zarabia coraz mniej i traci emerytury, urlopy, prawo do leczenia. (Źródło)

Słyszymy zewsząd, że polski prekariat się zbuntował i przemeblował krajową scenę polityczną. Komentatorzy z niepokojem pytają, co ta grupa zrobi w wyborach parlamentarnych. (Źródło)

2. Prekariatem nazywa się niestabilne warunki życia wywołane deregulacją rynku pracy.

1/3 Europejczyków i Europejek żyje w prekariacie, czyli w niepewności finansowej. Wśród nich są zarówno bezrobotni, jak i pracujący – zatrudnienie nie gwarantuje jednak dziś wszystkim spokojnej przyszłości. Powszechne są śmieciowe umowy i praca na czas określony. (Źródło)

Jako główne rozwiązanie problemu prekariatu postuluje Pan m.in. wprowadzanie przez poszczególne kraje dochodu podstawowego, czyli stałej kwoty, którą otrzymywaliby obywatele, przy jednoczesnej rezygnacji z jakichkolwiek ulg podatkowych czy świadczeń pomocy społecznej. (Źródło)

Nie byłoby dyskusji o prekariacie, gdyby nie transformacja kapitalizmu przemysłowego w finansowy na przestrzeni ostatnich czterdziestu lat. Głównym problemem nie jest wcale niestabilność pracy, lecz zbyt silna pozycja korporacji i banków oraz rosnąca przewaga zysków kapitałowych nad pracą. (Źródło)