Jedzenioholizm to kompulsywne jedzenie dużych ilości zwykle niezdrowych rzeczy (stale, okresowo lub incydentalnie) z przyczyn psychologicznych. Słowo używane najczęściej przez ludzi cierpiących na to zaburzenie.

Jedzenioholizm jest bardzo podstępnym uzależnieniem, wiele osób w ogóle nie zdaje sobie sprawy z tego, że popadło w nałóg. Potrzebę ciągłego łaknienia zrzucają na „złe geny” i spowolniony metabolizm: „Przecież wcale nie jem tak dużo…” (Źródło)

Najważniejszymi zasadami, jakimi kierują się Anonimowi Jedzenioholicy jest 12 tradycji i 12 kroków do wyjścia z jedzenioholizmu, schemat jest więc podobny jak w przypadku alkoholików i narkomanów, którzy wspierają się w wyjściu z nałogu. (Źródło)

Może to sprawa języka, może łatwiej byłoby przybliżać problem, mówiąc o "nałogowym, szkodliwym jedzeniu wysokokalorycznych pokarmów", bo tym właśnie jest jedzenioholizm. (Źródło)

Jedzenioholizm to nieustanna huśtawka - postanowień i kilogramów. Marta ważyła od 118 do 63. Agnieszka - od 86 do 58. Mistrzynie redukcji szkód, "nowego życia", od teraz, od jutra, od poniedziałku. Specjalistki od liczenia kalorii, biegania, pływania, maszerowania. Ofiary wyrzutów sumienia, poczucia klęski i winy po każdym "upadku", czyli napadzie obżerania się. (Źródło)

Założyłam bloga o tym, co psychodietetyka mowi na temat jedzenioholizmu. Sama znam temat doskonale. (Źródło)

por. jedzenioholik, jedzenioholiczka