Mianem poppsychologii określa się pogardliwie popularne treści, najczęściej o charakterze poradnikowym, dotyczące m.in. ludzkich postaw i zachowań, niemające podstaw naukowych.

Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości. (Źródło)

Tymczasem w konfrontacji z psychologią akademicką okazuje się w wiele z tych teorii, technik i twierdzeń jest całkowicie niepoparta rzetelną wiedzą psychologiczną. Jest to w znakomitej większości „pop-psychologia”, która ma za swoje źródła raczej poradniki kupione na dworcu kolejowym, niż naukową literaturę psychologiczną, popartą badaniami empirycznymi. (Źródło)

„Wypalenie” sugeruje, że „winna” jest praca, depresja, że to problem pacjenta. Nakłada się na to drugie zjawisko - i podobna niejednoznaczność - „pracoholizm”. Publicyści o nim grzmią, a poradniki pop psychologii pełne są „testów” sugerujących, że to nowa odmiana uzależnienia generowana w świecie korporacji i biznesu. (Źródło)

pop-psychologia, pop psychologia