Ludzie interesujący się sprawami społecznymi płatkiem śniegu (rzadziej: śnieżynką) nazywają przedstawiciela generacji urodzonej pod koniec lat 90. XX wieku,  niezaradnego życiowo i nadwrażliwego, a jednocześnie przekonanego o swojej wyjątkowości.

Pokolenie płatków śniegu to osoby, które stały się pełnoletnie po 2010 roku. Osoby te od wczesnego dzieciństwa były przez rodziców otaczane opieką na każdym kroku – taki model wychowania nazywa się często „wychowaniem pod kloszem”. (Źródło)

Widzą się jako nietypowi i niepowtarzalni. Określa się ich pięknie - mianem, pokoleniem Płatków Śniegu. Chodzi o pokolenie wchodzące w dorosłość po 2010 roku. Mają problem z usamodzielnieniem się i są zawieszeni pomiędzy dorastaniem a dorosłością, bo łączy ich zwlekanie z wzięciem na siebie pełnej odpowiedzialności. Wszystko przez nadopiekuńczych rodziców, którzy nie przygotowali dzieci na zderzenie ze światem. (Źródło)

Zacznijmy od tego, że Płatki Śniegu to kaleki – nie żadne rozpieszczone bachory, które nie wiedzą na czym im dupa jeździ, bo im za dobrze, tylko okaleczone społecznie i emocjonalnie kupki nieszczęścia… które bardzo łatwo ewoluują w podłe gnidy, bo nie mają absolutnie nic lepszego do roboty. (Źródło)

Kim są przedstawiciele pokolenia płatków śniegu? [...]  Postrzegają siebie jako jedynych w swoim rodzaju. Stąd pomysł nazywania ich „pokoleniem płatków śniegu”. Są indywidualistami, skoncentrowanymi na sobie i swoich potrzebach, przekonanymi o swojej unikalności. Równocześnie są bardzo wrażliwi na swoim punkcie. Nie znoszą krytyki, łatwo ich urazić, zestresować i wyprowadzić z równowagi. Mają również tendencje do dramatyzowania oraz przyjmowania roli ofiary i obwiniania innych o swoje niepowodzenia. (Źródło)

Płatek Śniegu

Wyrażenie używane głównie w liczbie mnogiej (odnoszone do zbiorowości).