Ludzie interesujący się zjawiskami kulturowymi i społecznymi mianem kultury ostracyzmu (także: cancel culture, kultury unieważniania) określają zjawisko społecznego ostracyzmu wobec osób publicznych, które łamią normy uznawane przez daną społeczność. Objawem kultury ostracyzmu może być na przykład nieemitowanie w radiu utworów muzyka oskarżonego o przemoc seksualną albo znanego z rasistowskich poglądów.

Kultura lewicowej dominacji wytworzyła niejako spontanicznie kulturę ostracyzmu i cenzury, a niekiedy nawet społecznego wykluczenia, która łatwo może przerodzić się w zastraszenie i cenzurę. Ta forma nietolerancji społecznej może mieć większy wpływ na powstanie systemu dyskryminacji politycznej na uniwersytetach niż sama ideologia. (Źródło)

Może dlatego tak drażni mnie cancel culture – kultura ostracyzmu. Jeśli nie damy sobie choć odrobiny marginesu na błędy, to oszalejemy (i to wcale nie w taki fajny sposób). Jeśli wykluczymy kogoś, bo raz powiedział coś „niedelikatnie” albo nie w ramach ogólnie przyjętej normy, to jaki świat nam zostanie? Bąbelkowy, sztucznie barwiony, papierowy, cienki, kruchy, mdły, nijaki, nieprawdziwy. (Źródło)

Kuczyńska, Grzyb i Palińska zapowiadają, że będą szeroko współpracować ze wszystkimi środowiskami otwartymi na ich postulaty i odżegnują się od lewicowej kultury ostracyzmu, czyli demonizowania niewygodnych poglądów i rozmówców. (Źródło)