Zielonym kłamstwem określa się z dezaprobatą praktykę marketingową polegającą na tym, że firma lub organizacja – by zbudować pozytywny wizerunek – przedstawia swoje działania jako służące ochronie środowiska naturalnego, choć faktycznie są one tylko pozornie proekologiczne. Słowo używane głównie w publicystyce, w tekstach poświęconych ekologii, zmianom klimatu lub nieuczciwym działaniom marketingowym. Praktyki określane jako zielone kłamstwo nazywane są też greenwashingiem (rzadziej greenwashem), a także ekościemą, zazielenianiem albo wyzielenianiem.

Chwalenie się wątpliwej jakości certyfikatami o podobno brzmiących nazwach co do oryginału, bezpodstawne używanie znaków ekologicznych i symboli organizacji ekologicznych, to tylko niektóre przykłady zielonego kłamstwa. (Źródło)

Ekomoda była katalizatorem dla ekościemy. Zauważono, że “zielone” przedsiębiorstwa, praktyki i instytucje cieszyły się większą sympatią wśród konsumentów. To samo dotyczy produktów z symbolami certyfikatów ekologicznych i przyjaznych środowisku. (…) Jaką formę współcześnie przyjmuje greenwashing? Przyjrzymy się temu “zielonemu kłamstwu”. (Źródło)

W polityce greenwashing może się sprzedawać nawet lepiej niż w biznesie, nie ma w niej bowiem jednostkowych strat związanych z przyłapaniem na zielonym kłamstwie. Mam na myśli sytuację, gdy jednostka czuje, że została oszukana, bo przepłacając poniosła koszt ekologicznego produktu, a tymczasem reklama okazała się nieprawdą. (…) W ten sposób w osobie tej powstaje niechęć do biznesu, który to zielone kłamstwo wyprodukował. (Źródło)

Jak widać, greenwashing stał się obecnie zjawiskiem powszechnym, w związku z czym możemy się z nim spotkać praktycznie wszędzie. (…) Jeżeli nie chcemy stać się ofiarami zielonego kłamstwa, to poświęćmy nieco czasu i sprawdźmy w dostępnych źródłach, co na temat danej firmy mówią raporty stowarzyszeń, fundacji i organizacji ekologicznych. (Źródło)