Sandwiczem nazywana jest czasem osoba w średnim wieku, która sprawuje opiekę zarówno nad starzejącymi się rodzicami, jak i nad dorastającymi dziećmi (lub pomaga dorosłym już, ale wymagającym wsparcia dzieciom), nierzadko zajmując się jednocześnie pracą zawodową. Wyrażenie używane głównie w tekstach publicystycznych.

Ma starszych, schorowanych rodziców i dwoje dzieci, bo późno wyszła za mąż. (…) Czasami biorę jej dzieci i z moimi dziewczynami zajmujemy się nimi przez połowę soboty. Przyjaciółka w tym czasie jedzie do rodziców i zajmuje się nimi i ich domem. To jest koszmar, ale co ma zrobić? - pyta Barbara. Mówi, że rzeczywiście jej przyjaciółka jest sandwiczem, ale totalnie zmiażdżonym przez górną i dolną warstwę. (Źródło)

(…) sandwiczom trudno jest pogodzić obowiązki. - Ich starsi rodzice zaczynają chorować, potrzebują wsparcia, nawet w tym, żeby zagospodarować im czas - mówi dziennikarz. - Z obserwacji widać, że zwykle ktoś rezygnuje z opieki nad starszą osobą niż swoimi dziećmi - dodaje. (Źródło)

Być sandwiczem i nie zwariować (…) Wstaję o piątej rano, pomagam dzieciom wybrać się do szkoły. Jadę do mamy, by spraw[-]dzić, jak się czuje. Zabieram ją na badania. Potem pędzę do pracy. W drodze powrotnej robię zakupy dla siebie i dla mamy. Przygotowuję obiad dla całej rodziny. Wieczorem, między praniem a sprzątaniem, dzwonię do mamy, by upewnić się, czy wszystko w porządku. I tak codziennie; czasami wydaje mi się, że już tego nie zniosę. (Źródło)

Gorzej jest, gdy sytuację komplikuje niepełnosprawność dzieci. Ich opiekunów od większości typowych „sandwichów” różni to, że opieka nad ich dziećmi jest bardzo absorbująca, niezbędne potrzeby są kosztowne i nie kończą się wraz osiągnięciem przez dzieci dorosłości, ale muszą być świadczone do końca życia. Niezwykle trudne jest łączenie tego z opieką nad swoimi seniorami (…). (Źródło)